Hoe ik mijn leven terugkreeg
Mijn naam is Peter (40), echtgenoot van een lieve vrouw en vader van een dochter van 10. Dit is mijn verhaal hoe een hersenkneuzing onze wereld op zijn kop zette en ik na 2 jaar mijn leven terugkreeg.
Ik dacht altijd dat ik niet kapot kon, dat ik mijn eigen toekomst bepaal en kan vormen zoals ik wil. Een goede baan als manager, een prachtig gezin, financieel niets te klagen, gezond, sportief en een sociaal leven met vrienden en familie om me heen. Mijn passie voor budo- en vechtsporten heeft daarbij altijd een centrale plaats ingenomen. Het heeft me een hoop geleerd en gebracht en een belangrijke bijdrage geleverd aan wie ik ben en hoe ik door het leven ga.
Klap 1: het was weekend en ik was thuis aan het opruimen waarbij ik mijn hoofd hard stootte op mijn linkerslaap. De klap was zo hard dat ik door mijn knieën zakte en een moment nodig had om weer op te kunnen staan. Afgezien van een pijnlijke slaap voelde ik me niet anders dan normaal.
Klap 2: twee dagen later bij een kickboks training werd ik tijdens het sparren verrast door een stoot die ik niet zag aankomen en hard op dezelfde linkerslaap lande. Afgezien van een baalmoment dat ik de klap niet had zien aankomen, en geblokkeerd had, is het incasseren van een klap niet ongewoon en heb ik de training zonder problemen afgemaakt. De volgende dag moest ik vroeg opstaan en voelde ik me moe en niet helemaal fit. Duizeligheid, hoofdpijn en lichte balansproblemen herkende ik niet voor wat het was en deed ik af als vermoeidheid door het vroege opstaan en de stevige training de dag ervoor.
Klap 3: een paar dagen later ging ik naar mijn nieuwe jiu jitsu school om te trainen. Nog steeds enigszins “moe” en “niet helemaal fit”. Zoals altijd liet ik me vol overtuiging gooien en werpen door mijn trainingspartners en incasseerde tijdens het valbreken de daar bijbehorende klappers. Op dat moment had ik het niet in de gaten maar tijdens techniekoefeningen greep ik een aantal keer volledig mis wat me nooit gebeurd. Weer deed ik het af als vermoeidheid en dacht ik misschien iets onder de leden te hebben. Thuisgekomen wat gedronken met mijn vrouw en op bed gegaan schijnbaar gezond en niets aan de hand. De werkelijkheid was anders.
Deze laatste dreunen op mijn hoofd, in kort tijdbestek, waren de druppel die de emmer deed overlopen. De volgende dag werd ik wakker en draaide de hele wereld. Ik kon 24 uur lang mijn bed niet uitkomen en moest in dezelfde houding blijven liggen om niet misselijk te worden. Toen ik eindelijk mijn bed uit kon vielen zware balans- en coördinatieproblemen het eerst op. Ik kon mezelf niet aankleden zonder te vallen of door een deur lopen zonder te botsen. Omdat ik vrijwel nooit ziek ben, en de avond ervoor nergens last van had, dacht ik toen nog dat ik last van een virusje o.i.d. had.
De dagen die volgden werd duidelijk dat ik ook grote moeite had met concentreren, aandacht vasthouden, informatie verwerken, praten, lezen, geurbeleving en weinig tot geen prikkels kon verdragen. Na 4 dagen, onder dwang van mijn vrouw, kwam ik voor het eerst bij de huisarts terecht. Na uitsluiting van een TIA werd een hersenschudding vermoed en werd ik met de opdracht “rust houden als het over een week niet beter gaat terug komen” naar huis gestuurd.
Toen bleek dat het met “rust houden” niet beter ging waren bijna 2 weken verstreken en was er geen sprake van een acute situatie. Mijn koppigheid kwam me duur te staan en ik kwam overal op wachtlijsten te staan. Het duurde ongeveer 6 maanden voor mijn eerste gesprek met de neuroloog en na zo’n 15 maanden, scans en specialisten was ik uitbehandeld met als officiële diagnose “hersenkneusing, kneusing van het evenwichtsorgaan” en “leren leven met een beperking” als opbrengst. Ik had een vermoedelijke hersenschudding niet herkend en daarna met herhaaldelijke dreunen de situatie verergerd.
Omdat ik weinig prikkels kon verdragen viel mijn sociale leven volledig weg. Reizen, trouwerijen, verjaardagen, schoolvoorstellingen, boodschappen doen, klussen, begrafenissen en allerlei andere zaken die zo vanzelfsprekend waren kon ik niet langer aan. Emotioneel wisselden lichtpuntjes zich af met diepe dalen. Onze relatie stond onder druk en mijn vrouw werd door naasten geadviseerd me te verlaten. Vrienden en familie begrepen veelal niet wat er aan de hand was en sommigen dachten dat het een kwestie van “zinnen verzetten” was. Het zag er naar uit dat ik mijn baan zou gaan verliezen en we ons huis moesten gaan verkopen. Onze wereld stond op zijn kop.
Gesterkt door het gevoel dat ik nog steeds vooruitgang boekte weigerde ik de situatie te accepteren. Ik wilde me helemaal niet berusten in de situatie, ik wilde iets doen! Ik greep terug naar mijn budo- en vechtsport verleden, koos een andere benadering en schreef een soort “trainingsprogramma” voor mijn herstel. Ik herontdekte het belang van voeding, de balans tussen lichaam en geest en stelde prioriteiten tussen werk(re-integratie), gezin en herstel. Ik stopte met geforceerd opzoeken van grenzen en leerde loslaten, te luisteren naar mijn lijf en te accepteren dat ik de snelheid van herstel niet kon afdwingen. Het zou zo lang gaan duren als nodig was en ging zo snel als dat het ging. Niet lang daarna kreeg ik via een familielid een artikel van Move the Brain (MtB) doorgestuurd.
Ik besloot me aan te melden voor een intakegesprek. Het gesprek was confronterend maar verhelderend en ik was geschikt bevonden voor het twee weeks intensieve programma. Ik voelde me hoopvol maar tegelijkertijd temperde ik mijn verwachtingen. De multidisciplinaire aanpak voelde goed en sloot aan bij de ingeslagen weg. Het intensief programma, waaronder de neurotraining, was pittig en nam veel energie. Om me heen zag ik deelnemers enorme sprongen vooruit maken. Ik zag deelnemers geholpen worden met obstakels die hun herstel belemmerden maar niet onderdeel van het programma zijn. Het was bijzonder en mooi te zien hoe MtB mensen oprecht verder wil helpen tijdens een dieptepunt in hun leven ook al betekent dat soms “going the extra mile”. De trainers zijn betrokken, begripvol en warmhartig. MtB gaf me gereedschappen en liet me deuren zien die alleen ikzelf kon openen. Alhoewel het soms lastig was voor een analytisch persoon als ik heb ik me volledig in het programma gestort. Toen ik na 2 weken naar huis ging voelde ik me niet “genezen” maar was tevreden met wat ik had bereikt. Ik bleef doorgaan met wat ik deed en geleerd had bij MtB en merkte de opvolgende weken en maanden dat ik dingen kon die voorheen lastig of niet mogelijk waren. Tijdens de eindevaluatie die volgde bleek uit de scan dat een groot deel van de eerder geconstateerde issues niet langer zichtbaar waren in mijn brein. Ik geloofde het bijna niet, wat een enorm succes!
Alhoewel ik waarschijnlijk gevoelig zal blijven voor overmatige prikkels zijn nu, 2 jaar nadat het mis ging, vrijwel al mijn klachten verdwenen of op een acceptabel niveau waarin het mijn dagelijks leven minder beperkt. Mijn nieuwe ik werkt slimmer, luistert beter naar zijn lijf en heeft zijn prioriteiten scherp. Ik ben volledig gere-integreerd in mijn oude functie en kan weer deelnemen aan sociale activiteiten. Mijn vrouw heeft haar echtgenoot- en mijn dochter haar vader -terug.
Dat ik nog steeds budo- en vechtsporten beoefen verbaast mensen. Ik leg vaak uit dat met weinig risico op dreunen voor je brein getraind kan worden. Dat ik veel plezier haal uit het beter maken van anderen en het overbrengen van de waarden die ik geleerd heb en mij zoveel gebracht hebben. Ik vertel dat andere sporten of een ongelukje hetzelfde effect had kunnen hebben. Dat ik in deze situatie terecht ben gekomen niet door sport maar doordat ik niet tijdig luisterde naar de signalen van mijn lichaam.
Voor de toekomst wil ik geen angstvallig leven leiden waarin ieder risico op trilling, vallen of stoten voor mijn hoofd uitgesloten moet worden. We kunnen nu eenmaal niet in een bubbel leven. Er is simpelweg te veel moois te beleven en te ontdekken buiten die bubbel waarbij een gezonde dosis boerenverstand natuurlijk niet verkeerd is bij het maken van juiste keuzes. Ik gun iedereen in vergelijkbare situaties hetzelfde resultaat dat ik bereikt heb. Op eigen kracht, met hulp van naasten en samen met Move the Brain.
Team Move the Brain bedankt, keep being awesome!!
