Testimonial Anja Willemsen: mijn drie weken bij MOVE THE BRAIN
Pling!
Een appje van mijn vriendin Jolanda.
“Hoi An, kijk eens naar dit krantenartikel. Het is precies jouw verhaal!”
Bijgevoegd een artikel over ene Rianne Schorel en een link naar het TV-programma Nieuwsuur. Onderwerp: de nasleep van haar hersenschudding.
Een trap van een paard
Ik las het artikel in het AD, bekeek gelijk daarna de TV-uitzending en viel ondertussen van de ene kreet van herkenning in de andere. De klachten en het proces van Rianne leken voor een groot deel op de mijne. Rianne bleek ongeveer 10 jaar geleden tijdens haar sport voetbal een hersenschudding te hebben opgelopen. Haar zoektocht naar herstel had 10 jaar geduurd. En het goede nieuws was, dat haar zoektocht na 10 lange zware jaren resultaat had opgeleverd.
Zelf kreeg ik 18 jaar geleden een trap tegen mijn hoofd van een paard. Ik droeg geen cap, dus behalve dat ik veel beschermengeltjes had, had ik ‘slechts’ een hoofdwond van voor tot achter op mijn schedel. Ik kreeg een boel hechtingen en er was niets om me ongerust over te maken, werd mij in het ziekenhuis verteld. Ik zou een lichte hersenschudding hebben. Even rustig aandoen en dan ga je langzaam weer beginnen, was het advies. Maar er waren klachten die niet verdwenen. Hoofdpijn, nekklachten, overprikkeling, concentratieproblemen, duizeligheid. Om er maar een paar te noemen. En er kwamen nieuwe klachten bij. Na een jaar kreeg ik last van angstaanvallen en depressies.
Ik hoorde voor het eerst over het Postcommotioneel Syndroom
Ik vond een site van de zussen Nanja en Rianne Schorel en heb hen om advies gevraagd. Er ontstond een frequente mailwisseling tussen Nanja en mij. Ik hoorde voor het eerst van de term Postcommotioneel Syndroom. Dit syndroom was mij volkomen onbekend, maar mijn klachten voldeden wel aan de omschrijving van de restklachten van een hersenschudding die vallen onder PCS.
Nanja bouwde inmiddels met een aantal goede trainers een fantastisch team bij elkaar, waarmee zij dit syndroom op eenzelfde manier wilde gaan behandelen als waarmee Rianne zoveel baat had gehad in Amerika. Ik mocht meedoen aan een pilot en voelde mij bevoorrecht.
Er werd mij een QEEG. afgenomen en daarbij werd geconstateerd dat er een enorme overcapaciteit te zien was in mijn hersenen. Het meer dan goede nieuws was dat zij mij konden helpen. En in juni kon ik mij melden voor een intensieve behandeling van 3 weken in de buurt van Zwolle.
Ze gingen mij helpen
Ik had inmiddels een zoektocht van 18 jaar achter de rug. Alle behandelingen op fysiek en mentaal gebied die er maar te vinden zijn heb ik geprobeerd. Zowel op regulier als ook op alternatief gebied. En natuurlijk heeft mij dat ook kleine succesjes opgeleverd. Maar nooit genoeg. Ik had nog steeds na al die jaren geen vat op mijn klachten en vond het leven zoals ik het leefde niet van voldoende kwaliteit. En dan druk ik het zachtjes uit. Want eigenlijk voelde ik me een groot deel van de tijd volkomen waardeloos. Dan weer eens dit proberen, dan weer dat, en handenvol eigen financiële bijdragen op de koop toe. En nu? Nu werd het het denken ineens voor mij gedaan. Ik hoefde geen nieuwe therapieën meer te verzinnen. Ik hoefde niet meer te denken: zal ik weer eens een nieuwe fysiotherapeut opzoeken, of weer eens met een psycholoog gaan praten. Ze gingen me hier helpen, intensief, multidisciplinair, dus met een heleboel soorten van therapie tegelijk. En ook niet onbelangrijk: ze gaven me hoop.
Het intensieve trainingsprogramma van Move the Brain
Op een maandagochtend heb ik mij met 8 lotgenoten gemeld op een training centrum in de buurt van Zwolle. Het bleek een begin van wat drie zware maar mooie weken zouden worden. Het programma was zeer gevarieerd en werd afgewisseld met voldoende rustpauzes. Want wat hadden we díe nodig. Zeker de eerste week.
Individuele coachgesprekken; massage; sport op maat; individuele ontspanningstherapie; en niet te vergeten de Neurofeedback, oftewel neurotraining. Dit laatste was een groot onderdeel van het programma.
We werden in de watten gelegd met een volpension buitengewoon verantwoord voedingsprogramma elke dag. Want ook daar was over nagedacht. Ik heb veel geleerd over wat voeding allemaal voor je neurotransmitters kan betekenen. Ik heb geleerd wat de beste ontspanningsoefeningen voor mij zijn. En hoe ik het beste kan sporten. Dat massage behalve dat het heerlijk ontspannend is, ook je afvalstoffen afvoert. Ik heb geleerd hoe ik vooral naar de toekomst moet kijken; hoe ik op een verantwoorde manier doelen kan stellen en wat mijn valkuilen zijn. Ik heb handigheden geleerd om beter met overprikkeling om te gaan en hoe ik focus vast kan houden.
En bovendien werd elke dag mijn brein getraind met behulp van geavanceerde software. Nieuwe betere paden(golven) maakte mijn brein. De technische details laat ik hier achterwege, want die kan ik niet reproduceren. Wat ik wel kan vertellen is dat ik mij na 3 weken enorm veel rustiger voelde in mijn hoofd. De Q.E.E.G wees dan ook uit dat mijn overactiviteit flink gedaald was.
Het team: geweldige mensen
En dan het team.. wat een geweldig stel mensen bij elkaar. Zo ontzettend begaan met ons en onze klachten. Allemaal sterke en geweldige vakmensen. Vakkundig en geduldig werd ons steeds meer tools bijgebracht. En tussen alle sessies door stond er voortdurend iemand paraat om eventuele tranen te drogen, feedback te geven en ons moed in te praten.
De verandering in de groep was opvallend. Zo liepen er in de eerste week verschillende mensen nog met oordoppen in en moest er vaak tussendoor gerust worden. Bovendien ging iedereen ver voordat het donker werd doodmoe naar bed. In week drie vonden we ineens dat het wel meeviel met dat drukke programma. Er werd minder gerust en minder geklaagd over overprikkeling, pijntjes en vermoeidheid. Er werden avondactiviteiten georganiseerd door de deelnemers, waar iedereen aan meedeed. Grenzen werden weer opgezocht en opgerekt, er werd steeds meer gelachen en gedold en iedereen was uitermate hoopvol. Hobby’s werden mondjesmaat weer opgepakt en er werden plannen gemaakt voor de toekomst.
Op de laatste dag en na de laatste scan, ben ik vertrokken met de boodschap dat mijn brein enorme vorderingen had gemaakt. Ik voelde mij rustiger en ging met goede moed en met voldoende nieuwe ideeën huiswaarts.
Het begin; een eerste stap
Natuurlijk is het een utopie om te denken dat dit het was. Nee, maar dit was wel het begin van een nieuwe weg en een grote eerste stap. En gelukkig is er nazorg. Ik heb nog contact met mijn coach en ga af en toe nog terug naar Zwolle voor een sessie neurotraining, ter onderhoud.
En natuurlijk heb ik af en toe een mindere dag, of misschien zelfs wel een paar. Maar ik heb nu mensen om op terug te vallen. En ik heb een heleboel handvatten gekregen om anders met mijn mindere dagen om te gaan. Alles in het belang van de toekomst. Het is hard werken, maar ik denk vooruit.
En ik ga vooruit.
Ik kreeg voor ik naar mijn 3-weekse vertrok van een vriendin een mooie kaart met een gedicht van Judith Herzberg. Ik kan wel zeggen dat de laatste regels na een zware zoektocht van 18 jaren, op mijn lijf geschreven zijn.
Nu alles is zoals het is geworden,
Nu alles is zoals het is
Komt het, hoewel, misschien hoewel,
Tenslotte nog in orde.
Herken jij je in de ervaringen van Anja?
Lees hier verder over onze training voor het Postcommotioneel Syndroom.
